W tym miesiącu zaczniemy przygodę z realizmem magicznym. Najwybitniejszym przedstawicielem tego typu pisarstwa jest Gabriel García Márquez.

Gabriel García Márquez (1927-2004) był kolumbijskim pisarzem i dziennikarzem, jednym z przedstawicieli realizmu magicznego. W 1982 roku zdobył Nagrodę Nobla w dziedzinie literatury.

W uzasadnieniu napisano, iż nagrodę otrzymał za „powieści i opowiadania, w których fantazja i realizm łączą się w złożony świat poezji, odzwierciedlającej życie i konflikty całego kontynentu”.

Pisał powieści i opowiadania, w których realizm łączył się ze światem magii i fantazji. Karierę zaczynał jako dziennikarz w lokalnej prasie. Następnie pracował jako korespondent zagraniczny dla kolumbijskiego dziennika El Espectador.

Zanim jednak mógł pozwolić sobie na pisanie do gazet, okazyjnie pracował jako dziennikarz na pełnych obrotach, często pełniąc rolę korespondenta między innymi w Nowym Jorku czy Europie Zachodniej. W 1959 roku Márquez odbył podróż po demoludach, odwiedzając również Polskę. Owocem tej wizyty jest felieton zatytułowany „Ze wzrokiem utkwionym w kipiącą Polskę”.

Najwybitniejszym dziełem pisarza jest wydana w 1967 roku powieść „Sto lat samotności”, w której przedstawił losy rodu Buendia z południowoamerykańskiej wioski Macondo.